Zobaczcie... jaka miłość jest dziwna. W dzień, w którym ją tracisz, już wiesz, że chcesz ją z powrotem.

Dostrzegłam też być może rzecz banalną. Minęło już dużo czasu odkąd nie ma nas, odkąd zaczęliśmy sobie sami wymyślać własne światy i traktować się jako przeszłość... bo przecież żyje się dalej, prawda?

Jakie to jest cholernie dziwne, że nasze pierwsze spotkanie było zaplanowane zanim się jeszcze urodziliśmy. Bóg kazał nam żyć w tych samych czasach, w tym samym kraju, rejonie a część naszych poczynań w życiu już nas prowadziło do siebie.
Cieszę się że Bóg pozwolił nam się urodzić i żyć a ogrzewa nas jedno i to samo słońce choć już nawet nie patrze na Ciebie, ale obydwoje żyjemy... Dobrze, że choć tyle nas może łączyć.

Potrzymajcie kiedyś lusterko przy ustach... po chwili będzie na nim para. To życie.