Zdjęłam z siebie uczucia, bo nie było mi w nich zbyt wygodnie. Uprałam je, i włożyłam gdzieś na dno szafy. Bez nich czułam się lepiej, w końcu nic mnie nie uwierało. Jednak po pewnym czasie zaczęłam marznąć od chłodu wydobywającego się z serca. Postanowiłam wykopać uczucia z szafy i ponownie je założyć. Jednak były za małe, zbyt krótkie, za ciasne. Pachniały starością i były wyblakłe. Nie pasowały tak jak wcześniej. Musiałam je więc wyrzucić. I zaczęłam zamarzać, a po czasie zamarznęłam bezpowrotnie.