Zbierane skrupulatnie smutki, są na tyle silne , by poczuć jak ściskają za gardło, przestając wtedy oddychać....
na chwilę balansujemy gdzieś na granicach samych siebie
zachłystujemy się potokami oczyszczającego spokoju,
którego tak nieświadomi, rozpaczliwie szukaliśmy .
***
Dedykowane
dla R. i książek .
27 February 2016, 20:15
W myśli chodzi jedynie o to że czasem to smutki wznoszą Cię na sam szczyt , gdzie prawie że przy horyzoncie leżą pokaleczone marzenia, których strzeże majacząca na horyzoncie postać , tak nieprawdopodobnie znajoma..
O smutkach lepiej nadto nie rozmawiać , bo czasem są samoprzylepne."Mało kto " ..powiadasz. No to by tłumaczyło, dlaczego zawsze czułam się inna.
Pozdrawiam i dziękuję za odwiedziny ^^
27 February 2016, 14:19
Wędrówka ze smutkami nie jest tak oczywista jak by się mogło Ci wydawać.
I nie ma tu nic o przeobrażeniu.27 February 2016, 13:12
Zbierane smutki... Jeśli potrafisz je przeobrazić w oczyszczający potok spokoju, to świetnie. Nie każdy to potrafi. Mało kto.