Zawsze myślałam, że obojętność ukoi wszelki ból, ale próba nieodczuwania niczego wciąga nas do ciemnej pułapki naszego umysłu, który tak samo jak my, gubi się pomiędzy wartościami ważnymi i błahostkami, pomiędzy prawdziwymi uczuciami a tylko automatycznymi odruchami na rzeczywistość. Emocje uczą nas życia, pustka spowodowana ich brakiem nam je odbiera, w gruncie rzeczy bardzo powolnie i chyba bardzo boleśnie.. Obojętność, czy jest ona wrogiem człowieczeństwa?