Zauważyłeś ją przechodząc obok bloku, tam gdzie zawsze. Zwróciłeś uwagę na jej oczy, pełne żalu, smutku i rozpaczy. Podszedłeś wtedy do niej, chwyciłeś za dłoń, delikatnie przyciągnąłeś do siebie. Zastanawiałeś się co powiedzieć. Jedyne na co było Cie stać to:
-Przepraszam - powiedziałeś, nie wiedząc czy to nie za mało.
Spojrzała Ci wtedy w oczy i nie musiałeś nic więcej mówić.
-Widzę, że jest Ci przykro, że chcesz, że Ci zależy...Po stokroć wolę to czuć, niżeli słyszeć codziennie - odparła.

Uśmiechnął się wtedy delikatnie i zrozumiał, że nie słowa są dla niej ważne, lecz czyny.