Wypalam się. Wypalam w sobie resztę człowieczeństwa. Czekam na rogu piekła na twoje potknięcia. Przekrwione oczy płoną żądzą zemsty. Głęboko zakorzenione wrogie mi samemu emocje wciąż nie dają mi spokoju. To silniejsze ode mnie. Nie nazwę cię Bożym człowiekiem , dopóki nie uporam się sam z sobą, będziesz dla mnie zwykłym gadem. Chociaż to ja zjadam swój własny ogon, nie przyznam ci się, że zgubiłem swoją duszę.
Nie dawaj mi rozgrzeszenia, chcę się pławić w mojej drwinie, dopóki nie sięgnę stopami dna mojego piekła. Wtedy, przyjdź po mnie, wyciągnij po mnie rękę. I wybacz.
12 December 2012, 16:08
Czasem trzeba głęboko upaść, by potem z podniesioną głową podźwignąć się i powiedzieć, zwyciężyłem. Pozdrawiam serdecznie i uśmiech posyłam :)
23 September 2012, 18:30
Słaby człowiek broni się drwiną. Tak, to silniejsze od niego, kiedy w sercu pustka i nie ma czym zasypać dziury !
Bardzo dobry tekst, wielka fisza ! ;)
23 September 2012, 15:30
Trudno wyrwać z serca chwasty zwane nienawiścią, kiedy wyją w mózgu głosem wilka.
Masz rację, "wrogie emocje, głęboko zakorzenione" muszą znaleźć ujście, to ujście bywa gadzim ugryzieniem - człowieka.
Bardzo mądry tekst.
23 September 2012, 14:59
Nie warto tracić czasu - by sięgać stopami dna piekła.
I duszy zagubionej - nie znajdzie się w tej otchłani.
Trzeba w drugim człowieku - poszukać serca - piękna.
Ono - odbuduje więzi i życie wypełni jasnymi barwami.Pozdrawiam :)
