oj ...prawda ... smutna rzeczywistość ...

No już dobrze... musiałem Cię trochę podenerwować, bo lubię. :P
Masz prawo dalej mieć swoje zdanie, choć upór, to tylko upór. :D
Kaś, Twoja myśl jest dyskusyjna, ale miło było podyskutować.
Zapracowałaś na fisha. ;)
Zmykam, miłego dnia. :)

Masz prawo mieć inne zdanie niż ja. Ale ja dalej uważam, że śmierć jest stabilna, a życie nie.

W takim razie Twoje porównanie jest całkiem nieporównywalne. :P
Śmierć, jako moment wyłączenia zasilania można porównać z momentem narodzin, albo poczęcia (zależnie od poglądów), ale nie z wieloletnim procesem. :P
A i tu granica stabilności jest dyskusyjna. ;)

Stan po śmierci to nicość, to niebo, piekło - to coś czego nie znamy i ani ja, ani Ty w tym wypadku nie będziemy mieć racji. Ale możemy o tym podyskutować po śmierci.

Śmierć to nie jest jakieś tam przed czy po. To jest jeden akt.

Nie mówię o agonii, o duchowości, o resuscytacji.
Tortury to nie śmierć. Śmierć następuje po jakich określonych czynnościach, po tym progu wytrzymałości człowieka. Tortury prowadzą do śmierci. Ale tortury nie są śmiercią.

Mówisz o stanie po śmierci. O prochu, w który życie zostało obrócone. Też jest niestabilny, choć zmiany czasem trwają wiekami, a bywa, że jeden wiatru podmuch, albo jedna fala...
Śmierć w ramionach ukochanej osoby nie jest taka, jak śmierć na sali tortur...
Kłótliwa Ty :P

Mówisz o umieraniu jako o długim i niestabilnym procesie.
Śmierć jest jedna.

Jedni martwi się rodzą, inni kilkadziesiąt lat umierają w cierpieniu. Ona przychodzi ukradkiem, zazdrośnie gasząc uśmiechy, nad innymi pastwi się, odejść nie pozwala... szyderczo się uśmiechając. Szalona z powodu wiecznej samotności... najbardziej niestabilna z niestabilnych. Wypija kielich ostatni i odchodzi. Zostaje tylko martwy pył...
Nie byłbym sobą, gdybym się z Tobą zgodził. :D
Pozdrawiam :)

Jedni w niebie, drudzy w...

a za życia jeszcze parę razy bylem w niebie a po śmierci przez to nie mam szans :)