„[...] Wiele razy wyobrażałeś sobie jak wbiegasz do ogromnego domu, a u progu witają cię uśmiechnięci rodzice. Jak potem idziecie do jadalni i zasiadacie do wspólnego posiłku; rozmawiacie, śmiejecie się. Jesteście po prostu szczęśliwi. Ty jesteś szczęśliwy.
Ale to tylko ślepe marzenie, nie mające szans na spełnienie. Pomimo tej bolesnej świadomości, że tak nigdy nie będzie, oddawałeś się tej przyjemnej fantazji, bo ona sprawiała, że na twojej twarzy pojawiał się nikły uśmiech.

...Jednakowoż była to udawana namiastka szczęścia, bo coś, co egzystuje jedynie w naszej podświadomości i jest fikcyjne, nie może nam przynosić prawdziwej radości.”