Wciąż tkwię w martwym punkcie życia, w szklanym domu, ze ścianami, którym nie potrafię rozbić. Przez okna wpada nadzieja na zmianę, ale ręce mam za ciężkie, żeby ją unieść...
Zazdroszczę kamieniom, utkwionym w rzece, one przynajmniej czują ożywczy chłód wody.
Autor
16 November 2015, 23:03
Wiem co czujesz, to samo dotyka czasami i mnie.
16 October 2015, 01:07
W myśli mowa o nadziei, która nie daje rozwiązania, jakby utrapieniem...może warto zmienić myślenie,
choć sama zdecyduj...
cokolwiek uczynisz będzie wyborem Twego serca...
może mylę się i piszę niedorzecznie- skoro tak sorry.
Pozdrawiam serdecznie :)od Wagarowiczka
5 October 2015, 15:00
Pięknie wyrażona myśl.. Choć smutna .. Pozdrawiam serdecznie:):)
od Wagarowiczka
19 September 2015, 00:26
Najgorsze jest rozdroże i wszystkie towarzyszące obawy, które ciężko jest pokonać.
Dziękuję WAM bardzo za słowa otuchy.
od Wagarowiczka
18 September 2015, 07:54
Poetycka myśl, aale albo poniesiesz nadzieję w rzeczywistość spełnioną, albo sie powiesisz.
