Otóż to "gdy jest jak lubię", to Twoja strefa komfortu...ten szklany klosz, który rozświetla znaną Ci przestrzeń.

Dopiero trudności, teren nieznany, mroczny, stwarza, że zaczynamy się rozwijać sięgać po coś, co do tej pory było "nieciekawe".."straszne"..."odległe"...

I znowu... ja mam inaczej:).
Dobrze, że się różnimy, bo wtedy możemy sobie pomagać, wspierać znajdując siłę w różnych sytuacjach.
:)

Tak Elu...ja często czuję, że oglądam świat przez jakieś okno...