W dyslektyku można odnaleźć poetę, daltonista może stać się malarzem, w kalece można doszukać się sportowca więc dlaczego nie umiemy w całym tym cierpieniu dostrzec piękna i szczęścia jakie nas otacza? Czasami wstydzę się za moje 'problemy'. Stary ślepiec już nigdy nie ujrzy tego cudownego świata, życia a nadal się nim cieszy, docenia je, dziękuje podczas gdy ja wmawiam sobie, że cały świat się ze mnie śmieje, że jestem do niczego, że nikt mnie nie docenia, nie rozumie i nienawidzę ludzi ... mówię sobie wtedy ,,zawsze mogło być gorzej, powstań!" i ... udaje się :)