Tęsknota to moje drugie imię.
Tak strasznie się boję, uratuj mnie.
Mój niemy krzyk, nie słyszysz mnie.
Moja krwawiąca dusza to pustkowie,
potrzebuje tylko odrobinę nadziei.
Jak kwiat który potrzebuje kropli deszczu
by narodzić się na nowo.
Moje serce powoli traci wiarę.
Traci głos, traci nadzieję.
Mówili mi że po burzy zawsze wychodzi słońce.
Szukając własnego miejsca na ziemni
przeszukałam już setki miejsc.
Jedynie strach trzyma mnie przy życiu.
Ze ściśniętym gardłem wstaję i idę do przodu