Tęsknię za samą sobą. Bo mój świat. Mój azyl w którym znajdowałam ukojenie z dnia na dzień się kurczy. W pustym mieszkaniu. Stoję sama. Ograniczona. Przybita widokiem z okna. Gdzie mrok pochłania każdy centymetr nadziei. Wiesz? Kiedyś byłam inna. Nie było jutra. Było dziś. Były 24 godziny, które trzeba dobrze wykorzystać. Byłam ja. I moje odbicie w lustrze. Uśmiech. I ten błysk w oku. Radość. I to zadowolenie z życia. A dziś? Dziś pozostało mi błahe zdanie, którym karmię się, gdy wstaję z łóżka. Bo przecież wszystko może zacząć się jutro. Jutro... które jak na złość nie chcę przyjść.
Oprócz tego zdania, pozostała mi jeszcze jedna myśl. Zgubiłam się. Zgubiłam się na paraboli zwanej czasem.

Tak bardzo chciałabym, by ktoś mnie odnalazł.