Tęsknię za przeszłością. Za tą daleką, dawną, kolorową. Za czasami, gdy maleńkie smutki nie urastały do bóg-wie-jakich rozmiarów. Za czasami, gdy wstawałam z łóżka pełna energii i ochoty, by pięknie przeżyć dany dzień. Za czasami, gdy uśmiech nie znikał z mojej twarzy, bo wszystko wokół uszczęśliwiało. Chciałabym tam wrócić, chciałabym być silna, realnie patrzeć na wszystko, widzieć ludzkie błędy, wybaczać, ale stawiać innym granice, których nie można przekroczyć - a za złamanie zasad wyciągać odpowiednie konsekwencje. Dzisiaj na gadaniu się kończy. Mówię sobie "wytrzymam", "nie odpuszczę", "ostatni raz" - nie wytrzymuję, odpuszczam, ostatni raz mnożę w nieskończoność. Po wszystkim pytam samej siebie "czemuś taka głupia?" - i popełniam te błędy ponownie. "Poświęcenie jest miarą każdej miłości". Ja w cenę swojej wpisuję utratę dumy, złamanie zasad, brak szacunku do samej siebie - tylko czy słusznie?