Myśl mija się z prawdą. Miłość warunkowana jest podświadomością i instynktami.

Dżusta świetnie napisałaś, z inwentarzem :)
Mój musiał zaakceptować moją drużynę psów, szczurów i ptaszników, i jeszcze kupił mi królika, i chomiki ;) Ale my jesteśmy świrnięci, grono zwierząt napędza nas pozytywnie do życia.

Bo to wielka sztuka zobaczyć człowieka takim jakim jest naprawdę i wtedy dopiero zaakceptować go lub pokochać z "całym dobytkiem inwentarza".

Tak...Szczególnie na początku,kiedy ktoś wydaje się nam idealny bo ledwo go znamy...Kochamy wręcz bezgranicznie, potem poznajemy go lepiej i....SZOK przecież wydawał się doskonały, a nie jest... I tu największa sztuką jest pokochać pomimo wad :)

Ja jako ciągle bujająca w obłokach romantyczka potrafiłam miesiącami wzdychać z miłości do prawie obcego faceta, całymi dniami o nim rozmyślać ,i płakać z powodu mojej nieodwzajemnionej miłości (a nawet nie starałam się żeby była jednak odwzajemniona) Mogłabym nawet wtedy wskoczyć za Nim w ogień, a kiedy go poznałam lepiej gościu okazał się denerwujący i głupi...I od razu zapominałam o "wielkiej miłości" do Niego :D

Trochę się rozpisałam, ale twoja myśl tak nastroiła do tych wspomnień...:)

Eh ta romantyczna miłość...Wiersze się pisze dla niej, a jak przyjdzie co do czego to byśmy się pozabijali z naszymi "ukochanymi" :)

z psychologicznego punktu widzenia jest podobnie
(oczywiście jest wiele teorii)
nienawiść, nietolerancja np do gejów rodzi się (wg jednej z teorii) z głęboko nieuświadamianych kompleksów powstałych na skutek niepewności co do własnej orientacji seksualnej
innymi słowy nienawidzimy gejów gdyż lękamy się świadomości iż każdy z nas w głębi jest biseksualny, a fakt że jest akurat hetero to splot wielu czynników (czyli przypadek)

zgadza się
kocha się projekcje własnego wyidealizowanego ja, bądź własnego dopełnienia

i tu bym się nie zgodziła.. kocha się przecież bez powodu, tak po prostu :)