Tak bardzo nie chciała słyszeć swego serca, że w końcu zamilkło ono na dobre. Było jej z tym przyjemnie, do czasu kiedy zorientowała się, że jej serce miało rację. Krzyczała, zaklinała, by znów się odezwało, a ono niczym kamień pozostawało głuche na jej rozpacz. Ale serce nie było z kamienia, tylko otoczyło się murem obronnym.