Tak cholernie chciałabym czasem ugryźć się w język, nie powiedzieć wam tych słów które chodzą mi po głowie, zamiast je wypowiedzieć to je wypluć. Połknąć, wyrzucić z głowy. Czuje sie bezkarna w swoich słowach, wiem że tak nie powinno być. Wiem, że powinnam nauczyć się empatii, nauczyć się nie ranić innych kiedy mnie boli. Ale dlaczego zawsze ja muszę pluć sobie w brode ? Dlaczego wy nie macie odwagi by przyznać, że nie tylko ja jestem winna. Każdy dzień, każda chwila którą spędziłyśmy wszystkie razem, była mocą. Najsilniejszą, razem mogłyśmy wszystko, osobno bez was nic nie mogę. Nie wiem jak Wy, ale są dni kiedy jestem wściekła i mówie, że nie potrzebuje was, i nie tęsknie. Czasem są dni, wieczory, poranki, kiedy myśle i tęsknie, lecz odrazu usuwam tą myśl z głowy. By znowu nie bolało, bo nie chce was krzywdzić. Albo przyznam się do swojego błędu, i wezme swoją i niestety też waszą wine na siebie, albo z tego już nigdy nic nie będzie... Hmm i co tu robic ?