Dokładnie , też tak myślę, to jest porażka kiedy dziecko traktuje się jak mebel, który można sobie postawić tam gdzie się chce...a utrudnianie dziecku kontaktów z drugim rodzicem jest przykładem infantylizmu, niestety . Dzięki, pozdrawiam :)

Trynkiewicz by popełnił seppuku. :P:D
A tak poważniej, to każda gra innym, słabszym człowiekiem jest nikczemna, dzieckiem podwójnie, a gra własnym dzieckiem jest świadectwem totalnej porażki rodzicielstwa...
Uśmiecham się walentynkowo. :))

Ooo dobre przykłady !!
Najgorszy jest szantaż , w którym gra się dziećmi niestety.
np "Nie kochasz mnie ?? to zobaczysz, nie będziesz oglądał dziecka !"

Prawda, choć jest to jedno z niewielu narzędzi wychowawczych, dopuszczonych do użytku, to często staje się patologią i niszczy drugiego, często młodego człowieka. Ile razy zdarza się: - odrób lekcje, to dostaniesz to i to...
- Nie zabieraj Piotrusiowi długopisu, bo nie pójdziemy na lody... - Nie bij tatusia, bo... się spocisz... :P:D
W małej dawce jest konieczny, ale jak wszystko, w małej dawce jest lekarstwem, a w dużej trucizną...
Tak pozwoliłem sobie trochę pogrzebać w słowach Susan Forward, a co Ty o tym myślisz? :))

może być mniej lub bardziej wyrafinowany - drobna sugestia, uwaga np. w postaci "uśmiechnij się", a jako kara milczenie.
paleta narzędzi tortur jest szeroka ... najlepiej jest komuś wmówić, że sam/a tego chce i potrzebuje tylko pomocy ludzi się o nią/niego martwiących, budząc jednocześnie poczucie winy.