Spojrzał na nią tak, jak się patrzy na piękno słońca które zwiastuje nowy dzień, i kolejny cud nocnego nieba, gdy księżyc wespół z gwiazdami, zapewniają widowisko. Nikt tak mu nie zaimponował, jak ona. Jej zapach dawno nim zawładnął. Oczarowała go dogłębnie. Inaczej nie mógł ustawić oczu, bo jego dusza tego żądała, a wraz z nią serce. Pokochał ją. Pokochał najmocniej. I powie jej to, gdy znów się miną niby bez sensu, ale jednak po coś. A za słowem pójdą gesty. Nie te puste, tylko obfite w uczucia.