Serce – niezwykły organ.
Są w nim przedsionki nadziei, ale są i komory zagłady…
Są też zastawki – strażnicy porządku. Lecz to od nich najczęściej zaczyna się patologia…
I automatyzm – jego największa tajemnica. Serce bije nadal, choć w człowieku nie ma już życia…
Jest również coś, o czym się nie mówi…
Mały otwór pomiędzy przedsionkami. Bez niego umarlibyśmy już w łonie matki… Z nim nie przeżylibyśmy po przyjściu na świat. Zamyka się zaraz po narodzinach, po pierwszym krzyku. To ta chwila, w której Bóg odwraca klepsydrę czasu na drugą stronę i ziarenka piasku zaczynają bezszelestnie przesypywać się odmierzając czas, który nam pozostał…
By stać się człowiekiem, który nie tylko ma serce, ale i kocha.
26 October 2010, 09:54
Dzięki Aguś :-)
Ja też omijam z daleka długie myśli, jeśli pierwsze zdanie nie przypadnie mi do gustu ;-)
Zbytek słów nie sprzyja bowiem często zbytkowi treści...26 October 2010, 08:54
Piękne podsumowanie, o takiej interpretacji też i ja pomyślałam... :-)
26 October 2010, 03:38
To bardzo miłe... Jak zwykle potrafisz wywołać uśmiech na mojej twarzy, Damianie :-))
I za to Ci dziękuję...Miłego wtorkowego poranku :-)
25 October 2010, 20:58
Cudowny obraz serca wpleciony w ramy pięknych słów... :)) Stąd nie może być niczym innym, jak tym, co napisał Adnachiel :)
Miłego wieczoru!25 October 2010, 20:07
Dziękuję bardzo Madziu :))
Zgadzam się Emilko, serce ma swój "mózg" i jest niesamowite... Choć to w mózgu "siedzą" nasze uczucia, co za paradoks ;-)
Pozdrawiam Was również serdecznie!
25 October 2010, 19:49
Warto było delektować się każdym słowem, by dojść do cudownego finału! Porywam do siebie!
Pozdrawiam serdecznie:)