Serce nie ma rozumu, stąd też, to co myśli, to ogień nie ugaszony strumieniem chłodu, dlatego dość często niestety, spala się na popiół i potem trzeba wielkiej, wręcz wydawałoby się nieistniejącej miłości, aby serce poskładało się w szczęście, ale na tym polegają właśnie cuda, a one są, odbywają się w ludzkich ciałach i w sumie takie to piękne, i dla takich chwil się żyje, przełamując wszystkie fale swoich topieli, nie pozwalających nam odbić się od dna sadzawki samotności.
I mniej logicznie- co nie znaczy gorzej
Serce nie ma rozumu, stąd też, to co myśli, to ogień nie ugaszony strumieniem chłodu, dlatego dość często niestety, spala się na popiół i potem trzeba wielkiej, wręcz wydawałoby się nieistniejącej miłości, aby serce poskładało się w szczęście, ale na tym polegają właśnie cuda, a one są, odbywają się w ludzkich ciałach i w sumie takie to piękne, i dla takich chwil się żyje, przełamując wszystkie fale swoich topieli, nie pozwalających nam odbić się od dna sadzawki samotności.