Chyba się wreszcie troszkę zrozumieliśmy:)

Moja myśl właśnie o tym mówi...skoro jest nadzieja i pukanie do drzwi...
Różnica między nami jest taka,że dla Ciebie nadzieja na spotkanie człowieka nie jest już samotnością...dla mnie niestety jeszcze jest :).Nadzieja jest stanem ducha,ostatnią deską ratunku...niekiedy pozostaje już do końca deską...z tym,że nie ratunku a do trumny...Rozumiem jednak Twój wywód,starasz się wniknąć głębiej w moją myśl i ukazać,że człowiek sam ze sobą może stanowić antidotum na samotność...Też jest to ciekawe spostrzeżenie,bo swoją myślą wkraczasz w świat ducha...w różne odsłony ludzkiej duszy...

Seneka to prawda wyobrażenie nie zaspokaja prawdziwego kontaktu.

Ale jest zalążkiem czegoś, co można nazwać spotkaniem, czasem ze samym sobą, a czasem z kimś kto zapuka do drzwi.

Sztuka ma to do siebie że, mimo kwestionowania, ujmowania..
ta nadal swoją formą i kształtem pozostaje sztuką.

Wyobrażenie nie zaspakaja potrzeby bycia z kimś...ale każdy ma swoje zdanie...

Chciałabym, ale się nie zgodzę, samotność jest tym dziwnym stanem ducha kiedy przebywanie z drugą osoba staje się koniecznością, ażeby uniknąć szaleństwa.

Ktoś kto oczekuje nie jest samotny, otacza go wyobrażenie osoby, która zdąża w jego kierunku. Prawdziwie samotny jest ten kto nie czeka na nikogo.

To nie tylko myśl..to jest sztuka.

Późno już, ale zapukam cichutko, puk puk :)

Cichutkoooo...bo nie usłyszymy pukania do drzwi :).Dziękuję :)

Uwielbiam Twoje myśli Gerardzie... są wyjatkowe...