Rozszarpuję w sobie codzienność, jakbym chciała być wieczna, już nie koi ran największy ból, zadawany sobie po trochu życiem. Szukam nadaremnie sposobu na uśmiech, wykręcam łzy do sucha, a potem zasypiam w twoich ramionach z myślą, ja głupia.
27 June 2014, 17:32
Ależ ! Nie śmiałbym dopuścić do łez, nawet tak uroczych ;)
Pozdrawiam ;)od Hares i OGRODY-MARZEŃ
24 June 2014, 18:08
Cóż, niektóre sprawy, rzeczy skłaniają do "wielkich" przemyśleń, tak mi się zdaje na wstępie, potem to jakieś użalanie bardziej niż refleksje. Ale jakieś wnioski na pewno wyciągam ;).
I przede wszystkim jakaś ulga, ale wiem Anno, że to niezbyt dobry sposób na miłą codzienność ;)
Co do ramion, miło w nich ;)
Marjanie, Jeryku, jak już lecą te łzy, to miejsce się znajdzie, gdzieś przytłoczone ;)
Marcinie, dla takich słów to mogłabym ryczeć i ryczeć ;)Dzięki wielkie za opinie.
23 June 2014, 00:19
...bo w twoich ramionach bezpiecznie mi...:)
więc po co rozszarpywać czerń
kiedy biel
tak blisko...?:)
