Lubię rozdarte kawałki układać jak puzzle. To zajmuje sporo czasu. Ale ostatecznie sprawia, że serce staje się jeszcze większe.

Niektórych wspomnień nie sposób się pozbyć, chodzą po głowie i całym ciele. Zwłaszcza te przykre, bolesne. Myślę, że samo zadręczanie leży w naturze człowieka. Lżej jakoś jak się poużala nad sobą. Znam to :)

Żadne rozerwanie nie prowadzi do równowagi.
Zwłaszcza serca z wspomnieniami.