Przemawiali w języku mojej duszy, odgadując nawet znaczenie mych snów. A gdy mówili językiem mego serca, każda rana przestawała sprawiać ból. Swoją grą świateł na nocnym niebie łagodzili każdą tęsknotę. Można było patrzeć na nich bez żadnej myśli, bez wspomnień... Podałem im dłoń, a oni nauczyli moje serce kochać, marzyć, sobą zabili pustkę, jaka żyła we mnie.
Ciągle jeszcze brzmi we mnie dźwięk trzepotu ich skrzydeł. I jeśli rzeczywiście stanowią część mojej legendy, to kiedyś tu wrócą.
________________
Wielkim Nieobecnym
22 March 2015, 10:04
komentarzem niech będzie wzruszenie, dziękuję Ci za nie
serdecznie pozdrawiam
21 October 2010, 22:18
rewelacyjny tekst, poruszające słowa wobec których nie można być obojętnym :) Po prostu piękne!
Pozdrawiam :)
21 October 2010, 17:13
Choć słowa znów muszą uklęknąć, u progu Twojej legendy... to jednak nie mogę przejść obojętnie, nie pozostawiając śladu obecności, dotkniętego kiedyś jej promieniem, serca...
21 October 2010, 15:06
Przemawiali w języku mojej duszy, odgadując nawet znaczenie mych snów. Mocne słowa. Przepiękne..
