Przedzierasz się przez ostre kolce, by dotrzeć do sensu życia, powabnych płatków. Siedzisz tam. Robisz z jednego z płatków, różowe okulary, przez które spoglądasz na świat. A potem pojawia się wiatr. Tak zimny i silny, że Twe dłonie nie wytrzymują od upartego trzymania się płatków. Puściłeś i lecisz. Upadasz. Zimna i mokro-czarna ziemia, to wszystko co Cię teraz otacza. Patrzysz w górę, na swój cel. Różowe płatki wydają się tak odległe. A w dodatku te raniące do krwi kolce.
Walcz! Walcz robaczku! Idź! Idź! Nie poddawaj się!
Wstajesz. Otrzepujesz z ziemi kolana i ruszasz. By zdobyć, te upragnione 5 minut szczęścia. Choć wiesz, że spadniesz. Że znów pojawi się wiatr.
Idziesz. Bo takie już jest nasze życie.
Idziesz.
Zdobywasz.
Puszczasz.
Upadasz.
Znów idziesz.
Choć boli.