Jak najbardziej , żołnierzom , sobie , był nie tylko dobrym strategiem , ale także pokornym wodzem ,

Mylisz się. Był Jagiełło wdzięczny. Nie krzyżakom. Żołnierzom, Bogu itd.

To sprawka pokory bardzo często , oraz służalczości , innym razem, kiedy to wdzięczność jako taka , sama w sobie jest obecna ...
Ani honor ani ambicja nigdy z wdzięczności i z radości nie zrobią fuzji ,byłoby co najmniej nie na miejscu gdyby Jagiełło po zwycięstwie pod Grunwaldem wykazywał krzyżakom wdzięczność , nieprawdaż, a przecież radość go rozpierała , nie możesz zaprzeczyć. Paradoks jest wtedy kiedy służalczość z pokorą mylimy , to wtedy właśnie historia kołem się toczy , stojąc w tym samym miejscu na swojej orbicie , to
takie odwracanie ''przysłowiowego kota ogonem'' poniekąd ,samo w sobie

Nie chodzi o to czy "potrzebuje" wdzięczności czy nie.
Ona jest obecna sama z siebie.
Paradoks to już inna rzecz...

Nie widzisz bo skupiasz się na ''prawdziwej''
a przecież wszystko co prawdziwe nie potrzebuje wdzięczności,
aby swoją radość odkrywać ....
Paradoks sam w sobie także jest prawdziwy i
nie potrzebuje wdzięczności związków pokrewnym , aby sobą być, w pełnym tego słowa znaczeniu

Nadal nie widzę związku z myślą.
Mówiąc krótko, radość prawdziwa będzie miała w sobie element wdzięczności.
Łapówką nie jest wdzięcznością - jest jedną z form niegodziwej zapłaty.

Czasami wdzięczymy się , obawiając się odrzucenia,
Tego typu obawy , często irracjonalne stworzyły przecież skorumpowany świat lekarzy , oczekujących na nieumieszczoną w kontrakcie zapłatę za nadzieję .
Na pozór wydaje się on być jak najbardziej prawdziwy

Napiszę wprost - nie rozumiem.

A może tylko wyobcowanie spowodowane zdominowaniem i obawy z tym związane towarzyszą wdzięczności,
to żadna radość , chyba sam przyznasz