Patrząc w lustro, nie widzę nic.
To tylko wyobrażenie o tym, co miało być, a czego nie ma..
To tylko wspomnienie tego, co było i wyniosło się z wielkim hukiem.
Patrząc w lustro widzę zdechłe, gnijące, zepsute, niespełnione plany i marzenia, jak to banalnie brzmi, zlepek kości, mięsa i tłuszczu, pomiędzy zastygnięta czerwona ciecz.
Wrakiem nazywam, fundamenty upadły, ktoś kiedyś powiedział, że życie jest samobójstwem, czym w takim razie jest samobójstwo?...