-Są różne rodzaje zdenerwowania- zaczęłaś. Każdy wywołany jest innym czynnikiem. Gdy denerwują mnie moje własne zachowania, najczęściej zaciskam pięści, krzyczę lub skaczę. Robię wtedy wszystko, by nie musieć wyładowywać swych emocji na innych.
Wtedy domyśliłem się, że to dopiero początek.
-Kiedy zaś czuję, że coś mnie przerasta, gdy nie mogę czegoś zrobić, wtedy kładę się na podłodze i wpatruję w sufit, jak gdyby na tym białym tle była zawarta jakaś odpowiedź lub rada. Jest jeszcze jeden rodzaj moich nerwów. Uwalnia się wtedy, gdy denerwują mnie ludzie, jednak częściej, gdy czuję bezsilność. To są najgorsze momenty, bo wtedy nie potrafię robić nic, oprócz bezsensownego szlochu. Po płaczu najczęściej kładę się i znów wpatruję w sufit. Przerasta mnie wtedy moja bezsilność.
Mówiąc to wciąż nie odrywałaś wzroku od drzew, które kołysząc się w rytm wiatru przypominały zmienne chorągiewki obrazujące ludzkie uczucia. Zacząłem wpatrywać się w nie i ja, lecz kątem oka dostrzegłem, jak rękawem swej bawełnianej bluzki ocierasz łzy. To było piękne. Nikt dotąd nie płakał przy mnie i nigdy wcześniej nie widziałem tylu emocji na ludzkiej twarzy. Uśmiechnąłem się lekko i chwyciłem cię za rękę, sądząc, ze pomoże mi to dogłębnie poznać twoje uczucia. Odwzajemniłaś uśmiech, lecz drugą rękę wciąż miałaś zaciśniętą w pięść.