Pamiętam jakby to było dzisiaj, jak opowiadając Ci o sobie, moim życiu i moich problemach nagle zamilkłam... Zamilkłam, bo w jednej chwili przyszło mi do głowy, że kiedyś będę żałować, tego że tak dużo Ci o sobie opowiedziałam, że wiesz o mnie prawie wszystko, że powierzyłam Ci swoje największe sekrety... Powiedziałam Ci o moich obawach, a Ty zapewniłeś, że nigdy nic takiego się nie wydarzy...
Ale teraz to ja siedzę zapłakana, żałując że tak dużą cząstkę siebie powierzyłam osobie, która w jednej chwili potrafiła odejść i zapomnieć...
Jednak tzw. "kobieca intuicja" istnieje... tylko dlaczego tak często przegrywa z naiwnością, nadzieją i wiarą w ludzi?