"Nie myśl, nie wiersz"

Kielich życia - kielich trucizny
Wszyscy pijemy, na zdrowie.
Nie mamy wyjścia, na zdrowie.
Trucizna rozpala żyły, ogień
dusi płuca. Żar rozpala umysł.
Po co, po co, po co? Bo trzeba.
Tak zostaliśmy stworzeni,
bez naszej woli.
Katarynki i kukiełki,
nakręcane innymi dłońmi.
Większymi, lepszymi, piękniejszymi dłońmi.
I drugimi - gaszone jak świeczki.
Ale pierwsze dłonie władają drugimi.
Ale pierwsze dłonie nie nadają życiu sensu.
Po co, po co, stworzyłeś mnie, Panie?
Żyję, bo muszę, bo mi kazałeś.
Zgasić ten ogień - nienaturalnie.
Nie śmiem przeciwstawiać się Twej woli.
Ale zdradź mi, zdradź mi, zdradź mi.
Zdradź mi, jaki życia mego sens?