ja sama nie tak dawno byłam dzieckiem i świetnie pamiętam jak bardzo chciałam, aby te piękne obrazy z książek stały się prawdziwe, książki ukształtowały moją osobowość, mój tata czytał mi do poduszki od urodzenia i nie byłabym tym, kim jestem, bez tego stosu rozczarowań, z którymi spotykałam się za każdym razem, kiedy książkowe realia okazywały się być czymś całkiem zmyślonym... to smutne, ale uczy

Piękno, cholera jasna, boli jak diabli. Nadzieja, głupolka, myśli że da radę żeby ostatecznie jednak zniknąć, mimo starań. Cel? Docieramy na szczyt, żeby okazało się, że jest na nim pusto.

A tak już realniej, czytałem ostatnio bratu opowieści z Narnii. Był tam wujek, który zmusił dzieci do podróży po światach, ciekawa sprawa, Młody od razu doszedł do wniosku, że pozwałby go. Gdy wytknąłem mu, że sąd by mu nie uwierzył, on z dumą i pewnością siebie oznajmił że dlatego będzie nosił ze sobą wszędzie kamerę, żeby mu wierzyli w czarodziei.

może aby miały w życiu cel i nadzieję? żeby dążyły do tych ideałów nawet jeśli nierzeczywistych, to samych w sobie pięknych