Piękna myśl. Sama mam teraz rozterki co do wiary... z jednej strony Bóg zabrał mi sens mojego życia, z drugiej strony czuję jak ktoś dodaje mi sił. Wiem, że bez wiary bym nie umiała przetrwać.
Pozdrawiam i podziwiam myśli.

Dokładnie

A ja niewierze w Boga, lecz myśl jakoś do mnie trafia...

plusik.taki malutki.

Nigdy mnie nie zawodzisz Irracjo

Przeczytałam komentarze i jedynie nasuwa mi sięco do naszej wiary i niewiary
"to my, to my, to my, ludzie przecież"

Pozdrawiam

Otoczenie ma w sobie wiecej niż mozemy udzwignąć, a o zapomnieniu nie ma mowy.
Świetne, gratuluje.

... Mistcat, trafiłeś w sedno... chodziło o całokształt tego co człowiek stworzył... nie tylko o pojedyncze jednostki... dlatego użyłem pojęcia "świat" a nie ludzie... zresztą, zaraz trochę poprawię tę myśl dodając cudzysłów... tak by wyróżnić to słowo jako trochę inaczej pojmowane niż świat sam w sobie...

Zgadzam się z Węgorzem- nie świat, a ludzie są problemem...często "wiara" przybiera formę- "jak trwoga to do Boga"...Ale coś w tym jest, że jak spotyka Cię wyjątkowe zło to zaczynasz wątpić...wyraz to małej wiary lub... wielkiego bólu- choćby przykład utraty wiary w Boga u byłych więźniów obozów koncentracyjnych...z drugiej strony niektórym właśnie wiara pomaga przetrwać najtrudniejsze chwile...reasumując- sprawa indywidualna... plus za zwięzłość i trafność wypowiedzi. Pozdrawiam