Trafne i przy tym smutne :(.

Jak obojętne to nijakie i jakby nie istniało i co wtedy pozostaje..?

Dokładnie tak...

oj tak Moniu....i nic nie cieszy ....wkrada się totalna szarość dnia codziennego .... :(

Właśnie...zaczynamy walczyć z wrogiem, starać się, szukać sposobów by go pokonać...to na pewno nie wynika z obojętności.
:)

gdy mamy wroga, łapie nas trwoga a to już oznaka emocji i życia

... nie to co wrogie, lecz to co obojętne...
... jest, w życiu, najbardziej smętne...

Tak, chyba tak...

Obojętność, to śmierć naszego wewnętrznego ja, gdy nic nie cieszy, nie smuci i nie zadziwia...pora umierać.