"Nie domykajmy drzwi, zostawmy uchylone..."
Taka mi się melodia skojarzyła z Twoim komentarzem, Damianku;)
Pozdrawiam cieplutko;)

Nie domykajmy i nie zamykajmy, bo czasem chwyta za klamkę, a drzwi kluczem zabarykadowane... pozdrawiam, Madzię ;-)

Oby czekała tam na Ciebie;)...a jak jej tam nie będzie, nie domykaj drzwi, może utknęła w korku;)
Dziękuję za komentarz, miłego wieczorku;)

Madziu wspaniała myśl, aż zaraz zajrzę "za drzwi":) Pozdrawiam:)

Czasem nigdy tych drzwi nie otwierają, a ona więdnie tam i umiera...
A oni ją przeklinają w tym oknie, nienawidzą jej za to, że ich opuściła, złorzeczą jej...
Alex... piszę o tym, bo ci tajemniczy "oni" to przecież ja...

Dziękuję za komentarz, w którym mogłam się przejrzeć jak w kropli deszczu na nosie zapomnianego psa;))
Pozdrawiam serdecznie!

Nie kojarzę;p

Może zdążyłabym ją złapać za ogon;p

Szept matki... podoba mi się ta metafora...
Pozdrawiam;)

Wypatrujemy nadziei o nos za daleko. Ona jest w nas, lecz próbując ją odnaleźć, zapominamy, że ta, jak małe dziecko, wrażliwa jest na szept matki, szept który mówi: "zbudź się śpiochu".

Tak bywa Kasiu, dziękuję za opinię i pozdrawiam;)