Nadszedł ten czas, gdy muszę stawić czoło wyzwaniom. Przetrwać próbę. Generalnie wypompowana z sił staram się dalej żyć. Oszukuję siebie uciekając w marzenia, w sferę wyobraźni. Po każdym upadku podnoszę się z coraz większą trudnością. Pewnego dnia zostanę, będę leżeć, czekając aż podejdzie ktoś, kto mnie podniesie. Ale nauczyłam się czegoś innego. Zauważyłam, że odbieram nadzieję i sama jej nie mam. Nie mam jej, bo nie chcę rozczarowań. Nie ma nadziei- nie ma rozczarowania. Niby takie proste. Ja realistka- coraz częściej uciekam do marzeń. Ale to mnie niszczy. Nie radzę sobie. Przestaję widzieć sens w tym co robię. Wspominam. Wspomnienia tak bolą.. Serce ściska się z żalu. Jak 3 sekundy potrafią zmienić człowieka. Magia trzech sekund- taka nie dająca się opisać. Staram się walczyć. Ale kończą mi się siły.