Na poczatku nie zauważasz. Myślisz sobie: odpocznę i będzie dobrze. Za dużo pracuję.
Potem zaczynasz się niepokoić, bo smutek z dni zamienia się w tygodnie, ale przecież wychodzisz do ludzi. Przecież żartujesz, śmiejesz się i nikt nic nie zauważa.
Przestajesz spać lub śpisz za dużo, w sumie w domu tylko leżysz. Przestajesz jeść a może jesz za trzech?
Nie zauważasz a już każdego wieczora masz nadzieję, że rano nie otworzysz oczu. Nie wiesz, kiedy przestałeś kochać życie.

Depresja nie wygląda.