*myśli nieokiełznane*

Wiesz, gdyby istniała osoba przy której mogłabym się rozpaść, chociaż na moment. Wtedy uznałabym, że moje słabości to nic wielkiego. Że to całkiem normalne. - upiłam łyk zimnego piwa i spojrzałam przed siebie. W pokoju panował półmrok. - ale nie ma takiej osoby. - ciągnęłam - Ludzie Twoje słabości zjedzą. Kawałek po kawałku. Przemielą cię a potem wyplują. I to mnie nie dziwi, za to dziwi mnie fakt, że to zdarza się tak często. Zupełnie tak jakby oni sami nigdy nie czuli. Pewnie mówię bzdury i pewnie uznasz, że to nic wielkiego, ale gdybyśmy zdjęli maski jestem pewna, że wiele naszych słabości nie różniłoby się od siebie. A może się mylę? Myślę, że wolałabym się mylić. - machnęłam teatralnie rękoma, tak jakby ktoś tu był. Tak jakby ten mój monolog miał większe znaczenie. Ale byłam sama. I rozmawiałam z kimś kogo tu nie ma. Czy to znak, że zwariowałam?