Tak, chyba każdy człowiek ma doświadczenie w budowaniu takich Wielkich Murów...
Pozostaje mieć nadzieję, erozyjna działalność samotności ukruszy taki mur, kwaśne łzy nadwerężą okrutną zaprawę i jeden uśmiech/słowo/gest zadziała niczym najlepszy taran...
Bardzo piękna myśl!
Pozdrawiam :-)

Właśnie, wtedy warto pomyśleć o solidnej dawce dynamitu :)

W gęstej, ciężkiej atmosferze słowa, nie znające lekkości, budują mury... W których nie ma bram, brak prześwitu, nie prześliźnie się żaden powiew... Godziny, na fundamentach milczenia, trwają w nieskończoność.
Genialna myśl, porywam, pozdrawiam:)

Gerardzie, czasem można go zburzyć nawet bez słów;) Dziękuję za opinię i pozdrawiam:)

Adnachielu, wielką radość mi sprawiasz swoimi słowami:)

Może zdążę się wypowiedzieć nim monsieur Gregor zacznie mnie tłumaczyć :D

Jestem jak zawsze zachwycony, niemal weszło mi to w krew :) Nie jest to jednak kwestia przyzwyczajenia, ale wyjątkowości Twoich słów Gulietko. Bardzo do mnie przemawiasz swymi "myślami", trafiając prosto w serce.

Uściski :*

Czasem jedno słowo "przepraszam"rozwala mury...Więc warto na dobry początek zacząć od tego magicznego słowa...
Bardzo dobra myśl...jak zawsze...
Pozdrawiam :)

Marie, urzekły te galaktyki snów w Twoim komentarzu:)
Pozdrawiam serdecznie:)

Gdy nasz mały wszechświat dzielą ciężkie cegły słów,
odchodzimy tam, gdzie umierają w ciszy galaktyki snów...

Mądrze i pięknie, jak zwykle u Ciebie, Madziu.

Pozdrawiam:)