i ciągle błądzę w tej mgle...i ona nie chce opaść...
piękne i przejmujące...
cudnie Kaju:)

Wspaniała myśl... ! =)

Trzeba lekkiego podmuchu by ta mgłę rozwiał i promyk słońca wpuścił. Pozdrawiam Kaju.

Natchnienie Cię nie opuszcza Kaju:):)
Bardzo metaforyczna myśl, piękna...Takiej mi brakowało dzisiaj....
Ach, nawet największa radość życia może zniknąć gdy uświadomimy sobie o swojej samotności..wtedy samotność ogarnia wszystko dookoła, całe nasze uczucia, radość, uśmiech Radość jest słońce, samotność mgłą, za mgłą światło nie jest już tak intensywne, aczkolwiek przebija się. Także nadzieja gdzieś zawsze będzie.:)

Pozdrawiam i Wesołych:):)

Nie wiem czemu, ale odczuwam szczególny sentyment do mgły... Może dlatego, że w jej ramionach staję się niewidzialna dla innych? :)

Mi się ciągle rozpływa...
+

Pięknie napisane ;)

Te chwile bywają najgorsze ..