Menu
Gildia Pióra na Patronite

Ludzkie uczucia tak ulotne bywają. Człowiek niekiedy tak porywczy w ich okazywaniu później zaś porzuca je z jedną chwilą bezpowrotnie. Ból noszę wielki w sercu po stracie tego co zdawało się być kiedyś tak drogie teraz jest jedynie mglistym wspomnieniem, a ja nosząc zadre w sercu, której nic wstanie nie jest ustąpić wyczekuję chwili jej odejścia jak wiosny, która nastąpić musi po srogiej zimnej. Choć mych cierpień jest dopiero jesień promyk nadzieji jest w mym złamanym sercu, bo choć do bólu tego prowadziło dotychczas mnie serce tak kruche i podatne na cierpienie teraz włada mną rozsądek, który zdaje się dawać górę nad bólem powtarzając w myślach ze wszytko złe przemija jak cztery pory roku i kwestia czasu jest nadejście wiosny.

864 wyświetlenia
25 tekstów
0 obserwujących
Nikt jeszcze nie skomentował tego tekstu. Bądź pierwszy!