Lubię te samotne poranki z kawą w ręku. Słucham wtedy ulubionej muzyki i obserwuję jak świat powoli się budzi. Gdzieś w oddali słyszę dzwon oznajmiający pełną godzinę i wiem, że robi się późno. Ale brakuje tu jednego elementu. Ciebie. Siedzenie naprzeciwko i patrzenie sobie w oczy. Rozmowy o głupotach. Wspólne robienie śniadania. Życzenie sobie dobrego dnia i pocałunki. I Twoje ramiona niemogące mnie wypuścić. Tak, pewnie umaluję źle jedno oko i będę na Ciebie klnąć. A potem całować. Ale wiesz co? Takie poranki byłyby idealne...