Ktoś kiedyś powiedział, że żyjąc wspomnieniami jesteś martwy za życie.
A więc w tym tkwi problem. Żyję w trumnie...
Szczelnie zamknięte w przeszłości. Przykryta wspomnieniami. Wieko wydaje się za ciężkie, by móc je podnieść i się uwolnić.
Czasem się udaje. Na chwilę. Zbyt krótko.
A potem znów, dzień po dniu powoli umieram.
Autor
6 April 2015, 23:49
i jak tu żyć w teraźniejszości skoro ciągle błądzimy w przeszłości? dobra myśl
pozdrawiam ;)
6 April 2015, 21:21
Nie powiem Ci prawdy. I będę kłamał mówiąc prawdę.
Życie nie zamkniesz w zdaniu czy trzech. Czasami warto żyć wspomnieniami, a kiedy indziej lepiej nie wspominać.
Zastanawiaj się jak tylko długo musisz, każdy jest mądry, po fakcie :)
6 April 2015, 21:05
Jak się uwolnić, by móc iść na przód?
Zostawić za sobą wspomnienia. Zapachy, melodię.
Zostawić słowo, oczy, serce. Zamknąć książkę. Postawić kropkę i pisać nowy rozdział?