Kiedy byłam nastolatką, to ja potrzebowałam ludzi. Potrzebowałam ich komplementów, podziwu, przychylnych spojrzeń. Dzięki nim, poznawałam swoją wartość.
Kiedy byłam dojrzałą kobietą, to ludzie znów zaczęli mnie potrzebować. Chcieli choć chwilę ogrzać się w moim blasku, pobyć w towarzystwie kobiety znającej swoją wartość, by łatwiej im było odnaleźć własną.
Dziś, kiedy jestem już starą kobietą znów potrzebuję ludzi, a ludzie potrzebują mnie i dopiero dziś wiem, że bycie dla siebie nawzajem jest najważniejszą wartością - wartością samą w sobie.