Każdego dnia umieramy po trochu. Każdego dnia trochę się rodzimy. Walczymy o każdy oddech, a zapominamy jak żyć. Czujemy się przytłoczeni ciężarem własnych myśli. Zamykamy się w czterech ścianach, mając nadzieję, że jesteśmy bezpieczni, choć to tam czekają na nas potwory złamanych nadziei, doświadczonych porażek, niespełnionych obietnic. Tak bardzo nie umiemy być.