Witam.
Jeśli to przejaskrawienie, to zgadzam się z Tobą.
Dobrze, że spotkałeś JĄ i możesz być sobą po pracy. Inaczej takie życie nieswoim życiem byłoby smutne, męczące...
Tak bywa. Niektórzy muszą pracować w teatrze...
Moja wypowiedź też była trochę na krawędzi, ale chciałem, żebyś napisał to, co napisałeś. :)
Ząbki można chyba wybielić, nie ma się czym martwić, a aktorów w nienagannych garniturach - trzymaj na dystans.
Pozdrawiam i miłego dnia :)

Hmmm.... Po co ta gra... moja myśl to jakby przejaskrawienie zwyczajnego dnia w pracy... zawsze kogoś gramy ...ważne by grac najlepiej jak umiemy... .. bo życie TO NASZ TEATR... gramy w nim jedyna i niepowtarzalna główna role...

To jak nasze własne Hollywood... nie dostaniemy w nim Oscara ... nie zaczyna nam bić braw... jedyne czego można spodziewać się na koniec to to ze... młodsze pokolenie powie nam ze czegoś się nauczyło....

Hmmm nasze uśmiechy ... jeśli przejaskrawione jeśli sztuczne ... [...]

A co takiego Cię odmieniło? Czemu nie uśmiech nr 7? Dlaczego nie błyskasz inteligencją, dowcipem, nie pokazujesz lepszego profilu i bardziej umięśnionego palca? Z jakiego powodu nie razisz bielą zębów i nie zniewalasz spojrzeniem, a ciepłym głosem, nie powtarzasz magicznego - KOCHAM CIĘ? Co sprawia, że w nocy nie musisz być bardziej męski, niż wszyscy samce razem wzięci? Jesteś pewien swojej miłości i JEJ miłości do Ciebie?
A jeśli przyjdzie ktoś i zagra swoją rolę w ładniejszym garniturze od Twojego? A jeżeli ONA kiedyś pozna, jakiego błazna strugasz przy znajomych, przy JEJ rodzicach, w pracy, w szkole, na kółku szachowym?
Życie to nie teatr, choć czasem gramy podświadomie, a z niektórymi się inaczej nie da istnieć...
Nie do końca jestem za, ale doceniam szczerość i to, że taki trudny temat w ciekawy sposób poruszyłeś.
Pozdrawiam.

A po co ta gra? W dzień...?