Ale często udaje się jednak uciec do życia, ale trzeba uciec z siebie, od siebie, najlepiej do człowieka, który kocha nas i my umiemy dać mu miłość, kogoś kto jest tym samym co nasza materia i duch.

To właśnie gdzieś tam nas wykańcza. ;)

Coś w tym jest, emocjonujemy się zastępczymi tematami, które nam podsuwają, a nie umiemy spojrzeć choćby w lustro.

To pewnie przez to niewyspanie? ;)
Dzień dobry. :))

Żeś ujął to dokładnie po mojej myśli danioł. ;)
Jesteśmy krótkowidzami yestem. ;)

sens tej myśli jest głęboki
nie podoba mi się forma, ale nie wiem jak można by ująć to inaczej

Zabija nas wszystko co zwykliśmy nazywać życiem, choć gdzieś głęboko kuje nas coś dziwnego. 'Coś' co jakiś czas budzi się, wyłazi i szepce, wielkimi kurvva literami: OBUDŹ SIĘ, NIE ŚPIJ. I czujesz, że musisz umrzeć, by zacząć żyć naprawdę. Musisz w końcu skończyć się rodzić.

Bo nie dostrzegamy tego, które jest. :)