Jesteśmy jak niebo, które nie dostrzega swego blasku, widząc jedynie skrawek błękitu w odbiciu wpatrzonych w nie oczu.
9 November 2010, 09:58
Niekiedy i niebo przysłoni mgła...ale mgła ma to do siebie, że z pomocą innych zjawisk z czasem opadnie...
Jak to pięknie ujęłaś Madziu:
"Jesteśmy jak niebo, które nie dostrzega swego blasku, ..."
...swego blasku...
Cudne przesłanie!
Pozdrawiam serdecznie :)
7 November 2010, 18:52
Bardzo trafnie, zwłaszcza kiedy się dostrzega piękno metafory !
Pozdrawiam
6 November 2010, 08:45
Damianie, cudownie jest witać dzień takimi ciepłymi słowami:)
Życzę Ci dziś tego błękitu, pomimo szarości chmur;)
6 November 2010, 00:19
Taaak... :)
Skrawek błękitu, skrawek pięknie rozkwitłej zielonej trawy, skrawek złotego zachodzącego Słońca... :)
Cudnie jest codziennie wracać do Twoich myśli, Madziu :-)Słodkich snów!
5 November 2010, 18:56
Efo, dziękuję za miłe słowa:)
A Magdalena zachwyca się najpięknieszym błękitem nieba i wody, jakie widziało jej serce:)Adnachielu, jak mawiał ktoś bardzo Ci bliski:"Oj tam, oj tam";)
Pozdrawiam was gorąco w ten ponury wieczór, który rozjaśniacie mi iskierkami ciepłych słów. Dziękuję:)
5 November 2010, 18:08
Hehe ;)
Tak... Narcyzek jest od zachwycania się sobą ;)
Zaś MY... od zachwycania się myślami Magdy :)