Jest taki czas, gdy upadasz, gdy wokół nie ma nikogo, kto pomógłby wstać. Nie ma nikogo. I pomimo tego, że Ty ocierałeś łzy, to Twoje teraz wsiąkają w poduszkę, w zimnym i przepełnionym samotnością pokoju. Modlisz się do Boga, o siłę, o człowieka, o nadzieję. Tak, o nadzieję, bo ta umierała powoli, ale nie umiałeś jej pomóc, sam nie umiałeś. Jest taki czas, gdy to wszystko doprowadza Cię do szaleństwa, gdy łzy Cię dławią, duszą i tłumią Twój krzyk.