Jedna z najcudniejszych tradycji, te spotkania i rozmowy, mimo rozłąki śmiercią, przy grobie , przy zapalonej świecy. Świat, człowieczeństwo, które powinno być wyssane właśnie z mlekiem matki, przekazane w nocnych Polaków rozmowach, w pogadance na lekcji wychowawczej już w pierwszej klasie szkoły podstawowej, a tym bardziej w ostatniej liceum. Wtedy żadne ciało nigdy nie będzie zimne i tysiąc lat od przejścia do duchowego istnienia. A czuć będziemy jego łzy szczęścia i wzruszenia spływające po wiecznie zarumienionych policzkach. Wtedy wręcz uszanujemy każdy krok po tej ziemi, bo stąpamy po nich, których prochy serdecznym kurzem na rzemieniach naszych sandałów, całować będą nam stopy tak wdzięczni za serdeczność dobrej pamięci.